Eind oktober kleuren de winkels oranje en zwart: pompoenen, skeletten en grappige spookjes duiken overal op. Halloween is een vrolijk griezelfeest geworden — een beetje spanning, een beetje plezier. En misschien ook een manier om met het thema dood om te gaan, zonder er echt bij stil te hoeven staan.

Toch ligt er vlak achter Halloween nog een andere dag: Allerheiligen. Een dag die in vroegere tijden vanzelf sprak — een moment om stil te staan bij wie ons zijn voorgegaan, bij de mensen die ons leven mee hebben gevormd.

We komen elke dag dicht bij leven én bij sterven. We zien kwetsbaarheid om ons heen, en hoe waardevol het is als iemand écht gezien wordt — tot het einde toe. Daarom is Allerheiligen misschien ook voor ons een uitnodiging: om even stil te staan bij de mensen die we mochten ontmoeten, verzorgen, of verliezen. Niet zwaar of somber, maar met eerbied voor het leven zelf.

Halloween helpt ons lachen om wat we eng vinden. Allerheiligen nodigt uit om stil te staan bij wat ons dierbaar is. En misschien hebben we beide wel nodig — de lichtheid van de lach én de diepte van het herdenken.